Astrea je, samo uslovno rečeno, ljubavna priča, jer je u centru autorkine priče kompikovana dinastičko - politička situacija u Velikoj Britaniji, i nastojanja izbegle kraljice, Elizabete od Bohemije, da političkim manevrima, bar jednom svom detetu obezbedi kraljevsku krunu. Međutim, o događajima koji su oblikovali ovo burno istorijsko razdoblje čitalac saznaje isključivo posredno, kroz Elizabetinu diplomatsku prepisku, ili iz dijaloga između nje i Pelagijusa, što dosta razvodnjava priču. U pokušaju da mu približi istorijski trenutak, čitaoca je prosto ,,zatrpala'' detaljima o Elizabetinim sinovima, koji, međutim, do kraja romana ostaju samo daleka imena bez identiteta, kao ljušture bez sadržaja. Sam početak romana (u kome su opisani Pelagijusovo poreklo i život, zatim njegova moć predviđanja buduićnosti) je obećavajući. Zatim se stiče utisak da je autorka izgubila nit - kao da je raspolagala preobiljem činjenica, u kome se nije baš najbolje snašla. Posledično, da bi se ovi delovi romana,,ispratili'', neophodno je solidno poznavanje istorije britanske monarhije. Najupečatljiviji je lik Pelagijusa, Afričkog princa, oslobođenog roba i kraljičinog tajnog supruga. Roman se završava tako što Pelagijus, rastrzan između ljubavi prema Elizabeti i roditeljske ljubavi prema zajedničkom sinu, obožavanoj kraljevskoj supruzi piše oproštajno pismo, i odlazi kod svog deteta. Iz sižea se stiče utisak da je reč o izuzetno interesantnom ljubavnom romanu sa istorijskom pozadinom. Nažalost, utisak vara.